czwartek, 8 listopada 2012

w nowym miejscu trochę bardziej osobiście

Jeszcze tylko kilka godzin i znowu wcisnę się w niewielkiego busa. I jak do tej pory, jak co tydzień wrócę do mojego miasta i mojego domu. Chociaż tylko co do tego drugiego jestem pewna na milion procent, bo moje miasto może zdarzyć się wszędzie gdzie akurat jestem. Zdarza się nawet tu. Chociaż nigdy nie przypuszczałam, że tu zamieszkam, że mi się tutaj cokolwiek spodoba. że tu wchłonę. Powoli aczkolwiek wchłaniam ;)
A jestem tu dopiero od miesiąca.
Ten tydzień zrealizowany w pełni. Kończę zmęczeniem z tej okazji podpuchniętymi oczami ale ani przez sekundę nie zwątpię - było warto.
Wraz z moim nowym miejscem zamieszkania pojawiły się nowe opcje, nowe możliwości z których staram się skorzystać. Zaraz na początku nowo poznani Ludzie tworzą grupę z którą można łatwiej dojść do celu - i fajnie.
Nauka migowego w poniedziałki po zajęciach - daje jakieś poczucie spełniania satysfakcji, że nie stoi się w miejscu. Moje nazwisko tkwi na liście do kolejnego kursu I stopnia, przynajmniej ten język postaram się poznać tak aby móc stać się komunikatywną dla Ludzi, którzy z założenia w komunikacji mają nieco trudniej.
Podobnie jest z pływaniem. Nigdy nie przypuszczałam, że jeszcze się na to skuszę :) że jeszcze mi się zachce próbować uczyć pływania. "w tym wieku?!" jakby powiedzieli niektórzy, w tym wieku podobnie jak w każdym innym można wszystko :) I chyba póki co najcudowniej pływało mi się w płetwach.... I po raz pierwszy mam zapakowany na weekend strój mając nadzieję, że znajdę czas na basen :)
A teraz cała zmęczona dopakowuję torbę, idę przetrwać zajęcia (na pobudzenie niczym espresso, koło) i uciekam na chwilę z tego miasta :)

Jeśli o czymś myślisz, jeśli czegoś chcesz to naprawdę MOŻESZ.

piątek, 2 listopada 2012

pomarańczowa kontrowersja Marii P

Obiecałam, że opowiadać będę nie tylko o książkach i filmach - ale jakoś trudno kiedy zwłaszcza to pcha się w ręce, przed oczy i wpija w mózg - ostatnio jakoś szczególnie.
Ale skoro obiecałam to słów kilka... o muzyce.

Jesień to ciągłe wydawanie nowych płyt - doprawdy, zawsze w jesieni mam problem na którą płytę się zdecydować aby nie zrujnować doszczętnie swojego i tak nieco naciągniętego - zawsze o tej porze roku - budżetu. Więc wybieram z tłumów wołających do mnie okładek- kilka, a inne zapisuję na listę prezentową na okazje wszelakie lub "do kupienia na nieokreślone później", które zazwyczaj nigdy nie następuje bo przecież przychodzi kolejna jesień :)
Więc w tym roku wylądowała nie tylko na liście ale i na półce płyta M. Peszek "Jezus Maria Peszek" i oczywiście oczekuję z utęsknieniem cudownej Katarzyny Nosowskiej i grupy Hey. Oni u mnie mają pierwszeństwo ZAWSZE. Ale, że płyta wychodzi w listopadzie najpierw zagościła u mnie Pani Peszek.
O tej płycie słów kilka.
Nim dorwałam małe magiczne pomarańczowe pudełeczko, już słyszałam: "kontrowersja", "depresja", "ateistka, a w dodatku Jezus w tytule". Więc z pewnym drżeniem serca i dłoni wsadziłam krążek do odtwarzacza i faktycznie... wgniatało z każdą piosenką, a może i słowem bardziej.
I zawsze mam obawę czy nie powiem o słowo za dużo lub za mało - bo to zawsze uczucia religijne, których ja urażać nie chcę ani nie potrzebuję - każdy jakieś ma i prawo mieć ma. 
     Więc w moim odczuciu nie ma w tej płycie nic przerażającego, nic okropnego czy obraźliwego.
Trzeba wiedzieć, że w poprzednim roku dużo w Naszym kraju szczególnie działo się wokół nie tyle wiary co Krzyża - który w moim odczuciu chwilowo przestawał mieć związek z wiarą, miłosierdziem, a był narzędziem w rękach pewnych ludzi - bawiono się nim, przenoszono, nie przenoszono, szarpano, wyrywano - kto telewizor bądź internet ma ten wie, oszczędzę sobie przypominanie. Ale w takich okolicznościach chyba każdy poczuł przesadę i uzasadnienie frazy "wisi mi Polska wisi mi Krzyż" widzę tylko i wyłącznie takie. A jak mawiała moja Przyjaciółka w latach dzieciństwa -co poeta miał na myśli On jeden wie, więc interpretacja zależna jest od odbiorcy, a moja jest właśnie taka...
Z depresją też sprawa lekko przybrała formę wesołości bo nagle ktoś mówi o chorobie, która jest zarazą XXI wieku dotyka coraz więcej ludzi i uznawany zostaje za "kontrowersyjnego". Jakby artyście zabronione było chorowanie - a mam wrażenie, że to dosyć często Oni, Ci o wrażliwych duszach narażeni są akurat na takie choroby i w moim odczuciu mówienie, pisanie i śpiewanie o chorobie - nie jest niczym zdrożnym czy złym jest przesuwaniem barier, które przesuwać należy jeśli o chorowanie zwłaszcza chodzi bo tylko wtedy kiedy będziemy oswojeni z tematem ludzie przestaną się bać chorych, a chorzy mówienia o problemie....

Zrobiło się poważnie jakoś ale płyta jest ogólnie bardzo prężna - śpiewająca, w niektórych momentach powiedziałabym taneczna nawet :)

 

Moje drobiazgowości: 
czytam: "Jadę sobie. Azja. Przewodnik dla podróżujących kobiet", "W co grają ludzie"
zasłuchuję się: Na Bani "Wędrujemy", Cisza jak ta "Taką Ciebie wymyśliłem",
obejrzałam: 127 godzin
zapach: pomarańcza z chilli :)
wyjątkowo lubię: dźwięk suchych liści pod stopami.