po Chce się żyć - naprawdę CHCE

Dawno nie widziałam filmu, który zrobiłby ze mną coś takiego. Podczas jego oglądania jak i teraz dobę po obejrzeniu na samo jego wspomnienie i opowieść o nim – płaczę- po prostu.

Faktem jest, że mi akurat płacz, nie zdarza się często, podczas odbierania sztuki- bywa, ale podczas opowiadania o niej? Tym razem wszystko jest inaczej.

Ten film jakoś nie specjalnie pasuje mi na kino, w którym go oglądałam, pełnym wiader popcornu i kubłów z napojami. Ten film jest inny… życiowy, prawdziwy, piękny.

„Chce się żyć” sprawia, że po wyjściu z kina właśnie to ma się ochotę wykrzykiwać. To film weryfikujący wartości, ukazujący TO co naprawdę ważne. Film, który wzbudza we mnie wyrzuty sumienia, że czasem zdarza mi się skupiać na rzeczach przykrych, do tego nieważnych w gruncie rzeczy nieszkodliwych. 

Czasem skupiamy się na marudzeniu zamiast w deszczu zobaczyć piękno wody przynoszącej wytchnienie, a w słońcu najbardziej energetycznej żarówki świata, a w górze- wezwania… Czasem naprawdę tracimy wartość życia biegnąc gdzieś gdzie nie do końca jest sens nawet pełzać…

Z racji „zawodu”, zainteresowań i życia – osoby niepełnosprawne KAŻDE zawsze będą mi bliskie. Ja to też "ktoś" niepełnosprawny. Fakt, że mi przytrafiło się „coś” jednego wcale nie oznacza, że nie mogłoby być to coś drugiego czy osiemnastego – nie jestem lepsza, ani gorsza – podobnie jak każdy z Nas, po prostu jestem. I myślę, że świetnie byłoby gdyby ten film – a wierze, że tak będzie – dokładnie to uświadomił Ludziom. Że po prostu wszyscy tylko i aż jesteśmy Ludźmi.  

Jest kilka scen w tym filmie za które aktorowi dałabym najwyższe odznaczenie i choć mam nadzieję, że film zdobędzie wiele nagród zapełniających półki, sądzę że największą będzie jeśli przyniesie chociaż szczyptę uśmiechu i zmian w podejściu do tych, którzy sami o to podejście walczyć nie mogą. 

Dawid Ogrodnik jako Mateusz Rosiński